15. dec, 2014

Tekst

Een blog op een website van een schilder is een contradictio in terminus. Immers een schilder zegt het met beelden en niet met woorden. Hij/zij wordt niet voor niets een beeldend kunstenaar genoemd.

De realiteit van mijn persoon is dat ik ook graag schrijf en dat ik van plan ben op deze plaats de wordingsgeschiedenis van mijn schilderijen te beschrijven.

Zuid Frankrijk in mei.

Je hebt een Franse nicht van je lievelingsoom en die woont met haar Italiaanse vriend in de rue de la Barbacane in Carcassonne. Een Barbacane is een ommuurde afdaling naar een rivier naast een vestingstad. Carcassonne is de grootste en meest compleet bewaarde vestingstad van Europa en Ermine woont daar dus net onderaan tegen die indrukwekkende muren aan. Je begrijpt, die muren wilde ik schilderen. De eerste zonnige dag plaatste ik mij bij de vestingstad en schilderde de torens en kantelen.  Het was een mooie plek. Alleen kwam er ieder uur een gids met steeds een nieuwe groep mensen waaraan ie dan steeds hetzelfde lugubere verhaal vertelde van de gemartelde en vermoorde Katharen. De paus was in die dagen vergeten dat ie de plaatsvervanger van Christus is.

Al schilderend heb ik diverse mensen de weg gewezen naar de oude stad. Men denkt namelijk altijd dat een schilder wel locaal bekend zal zijn en toevallig klopte dat want ik kom er, met dank aan mijn werkgever, al jaren.

En toen ik de volgende dag door Carcassonne liep,  riep er al  iemand: “Ah, le peintre! waaraan je maar weer ziet dat de echte artiest altijd wordt herkend.